Kedi varmış gibi...

Üniversite okumak için gelmişti. Bologna tahmin ettiğinden de kırmızıydı...

Tiyatro okuduğu bu şehir onun için vazgeçilmez olmuştu. Her sabah aynı yerde espresso içer, her gün aynı yoldan giderdi tiyatrosuna...

 Dante’nin şehri eskiden ne kadar kırmızıydı, şimdi ne kadar kırmızı bilemezdi elbet...

Sarı kedinin suya bakmaya başladığı sekiz sene olmuştu, kedi yavru olarak geldiğinde iyi bir oyuncuydu, şimdilerde sevdiği o kanepe köşesinden kalkıp cam kenarına gitmeye üşeniyordu. Hatta tırmıkladığı, sadece o yattığı kanepe kalmıştı, dört ayağı üstünde bile değil, yattığı yerden kadife kanepeyi tırmıklıyordu. Eskiden olsa tüm kumaş kaplı mobilyalarda bir tırmık izi muhakkak olurdu...

Bologna’nın akan suyu bitmiyor, ama çeşmeden içilmiyor o bir yudum su...

 Eskiden oyuncu olan kedi oyunculuğu bırakmıştı ama tiyatro okumaya geldiği bu şehirde, yıllar içinde kendisi iyi bir oyuncu olmuştu...

Kırmızı kadife perde kapandığında, alkışlar kulise kadar gelirdi...

Kedi oyunculuğu bırakmıştı oysa...

Kostüm valizi ağzı açık bir şekilde onu bekliyordu, yolculuğa çıkacağını sabırsızlıkla beklemek valizin hakkıydı...

Yolculuk için yaratılmıştı...

Askısına en fazla üç kostüm asılabilirdi, yer yoktu başka...

Üç perde, üç karakter, üç sahne, üç mekân...

Üç şehir olurdu en fazla turneye gittikleri...

...

Sonra, kedi gitti, suya karıştı...

 Kanepede kalan tırmık izleri bir anı, mırıldanma ise yok...

Kapıda karşılayan, uğurlayan yok...

Varmış gibi oynuyor...

Kedi varmış gibi...

Seyirci varmış gibi oynayan ustalaşmış

Bu metni kaynak göstererek kullanabilirsiniz.